Co słychać?

Jak wiadomo, Szwajcaria jest dziwnym krajem.

Od wieków neutralna – nie przynależy do żadnych paktów wojskowych, ani unii gospodarczych. A mimo tego – każdy Szwajcar ma karabin w szafie i wszyscy doskonale wiedzą, że jeżeli kasa, to tylko w szwajcarskim banku.

Co jeszcze wyróżnia Szwajcarię w Europie? A może i na Świecie? Bardzo dużo i niewiele zarazem…

Ponieważ do Unii Europejskiej im (Szwajacarom) nie spieszno – bo i po co (?!) – państwo, leżące między Austrią, Niemcami, Francją i Włochami zachowało swoją walutę – franka. I to walutę całkiem stabilną, liczącą się na finansowych rynkach (bo niby dlaczego kredytów u nas udziela się w PLN albo w CHF?).

Brak unijnej przynależności, to także pewne naturalne ograniczenia w zalewie taniej i niekoniecznie inteligentnej siły roboczej. Aby leganie zatrudnić się w Szwajcarii trzeba uzyskać specjalne zezwolenie.

Gospodarka, oparta w przeważającej wielkości na systemie finansowym oraz usługach turystycznych (60% powierzchni kraju to Alpy), plasuje Szwajcarię wśród „droższych” krajów w Europie. W połączeniu z trudnością uzyskania legalnego zatrudnienia powoduje, że Helvetia nie jest tak popularnym kierunkiem emigracji zarobkowej dla Polaków, jak Wielka Brytania, Irlandia, czy Niemcy.

Przelicznik dóbr konsupcyjnych, w stosunku do Polski ma się jak 1:1. To znaczy, że jeżeli w Polsce jakiś ciuch kosztuje 25 PLN, to tutaj – 25 CHF. Czekolada? W Polsce – 3 złote, w Szwajcarii – 3 franki. I tak dalej… A ponieważ najniższe zarobki kształtują się w okolicach 3.500 CHF, to widać jak daleko nam jeszcze do dobrobytu. Aby Polska stanowiła adekwatny poziom życia, przeciętny zarobek większości zatrudnionych musiałby wynosić w naszym kraju około 5-6 tysięcy PLN.

W tym momencie przypomina mi się pewien dowcip, opowiadany w stanie wojennym. Gdy jeden z opozycjonistów mówi do drugiego – „Słyszałeś? Jaruzelski nie żyje!”. „Poważnie?!”. „Nie, ale pomarzyć można…”

Z czym jeszcze zetkniecie się w kraju Wilhelma Tella? Czystość, czystość i jeszcze raz czystość. Oraz rzeczywista dbałość o ekologię. Jest to dla Szwajcarów tak naturalny odruch, jak dla nas kupowanie chleba. Poza tym – spokój i luz. Uciekł ci pociąg? Bez obawy – zaraz będzie następny. Nie zdążyłeś do metra? Z 4 minuty nadjedzie kolejny skład. Zmęczyły cię zakupy na mieście? Przysiądź w jednej z tysiąca kafejek i rozkoszuj się aromatyczną kawą lub lampką wina. Kolejka przy kasie w markecie? Spokojnie! Nikt nikogo nie będzie poganiał.

I jeszcze jedno – chcesz założyć działalność gospodarczą? Żaden problem. Wystarczy, że oświadczysz słownie (chociażby przy śniadaniu) – „od teraz zakładam firmę Rekosz Company & Czapajew Brothers” i już możesz wystawiać faktury. Rejestracja firmy? Zgłoszenie w urzędzie skarbowym? Jeżeli chcesz odzyskiwać VAT, to i tak się tam pojawisz. Ale dopóki nie przekroczysz pewnego progu dochodów, możesz (na podstawie powyższego oświadczenia) działać jako przedsiębiorca bez jakichkolwiek przeszkód.

Słów kilka o aukcji.
Chodzi tu o aukcję książek z autografami i dedykacjami autorów, w której brałem udział 12. września w Lozannie.

Cena wywoławcza każdego egzemplarza wynosiła 5 franków. Minimalnie można było przebijać o pół franka. W niektórych jednak przypadkach licytacja rozgorzała do takiego stopnia, że trudno było zapanować nad uczestnikami i ich chęcią przebicia wędrującej w górę ceny.

Po zakończeniu aukcji okazało się, że 10 najwyżej wylicytowanych książek, to:

1. Ko(s)miczna futruna (SJM-2) – D. Rekosz – 40 CHF
2. Thorgal barbarzyńca – G. Rosiński, J.V. Hamme – 35 CHF
3. Mors, Pinky i zagadka Ludolfiny – D. Rekosz – 35 CHF
4. Legendy polskie – W. Chotomska – 32 CHF
5. Mors, Pinky i zaginiony sztandar – D. Rekosz – 30 CHF
6. Jan Potocki – F. Rosset – 30 CHF
7. Mit polski w literaturze francuskiej – F. Rosset – 30 CHF
8. Kolędy i pastorałki – W. Chotomska – 28 CHF
9. Moje ulubione drzewo – W. Młynarski – 28 CHF
10. Marudek i pogodek na wakacjach – E. Zubrzycka – 27 CHF

Jeszcze raz wypada podkreślić, że wysoki poziom imprezy (Kiermaszu i Aukcji) był możliwy dzięki rewelacyjnej i mozolnej pracy, jaką włożyła w całe przedsięwzięcie Joanna Kondracka – Prezes Stowarzyszenia Polskiego w Lozannie, oraz jej koleżanki. Z takimi ludźmi aż chce się współpracować. Szkoda, że nie mieszkają bliżej… 🙂

Autor Dariusz Rekosz